Praktyki pielęgniarskie po pierwszym roku lekarskiego

Witam Was po dłuższej przerwie, spowodowanej intensywnym sierpniem – łączeniem praktyk w szpitalu i nauką do egzaminów. Sesja zakończyła się sukcesem i oficjalnie mogę już widać drugi rok. Dzisiejszy post chciałam poświęcić praktykom na kierunku lekarskim. Nasz kierunek ma ten minus, że przez pierwsze dwa lata w ogóle nie ma żadnego kontaktu z prawdziwą medycyną, a praktycznych umiejętności ciężko się nauczyć także i na późniejszych latach. Stąd coroczne, trwające miesiąc, praktyki. To i tak kropla w morzu, szczególnie w porównaniu do studentek pielęgniarstwa i położnictwa, które mają mnóstwo praktycznych zajęć i wszystko umieją w porównaniu do nas, którzy stoimy pod ścianą i się patrzymy jak ciele na malowane wrota.

Po pierwszym roku są to praktyki z opieki pielęgniarskiej na dowolnym oddziale szpitalnym, po drugim roku tydzień na pogotowiu i trzy tygodnie w przychodni, po trzecim na internie, po czwartym na intensywnej terapii i pediatrii a po piątym na ginekologii oraz na chirurgii. Ja byłam teraz dwa tygodnie na internie i dwa tygodnie na chirurgii. Fajnie jest mieć porównanie oddziału zachowawczego i zabiegowego. O tym, gdzie mi się podobało bardziej, opowiem później.

Gdzie wybrać praktyki? Szpital kliniczny czy szpital miejscowy? Są bardzo różne opinie na ten temat, jedni mówią, że w szpitalu klinicznym więcej się można nauczyć, bo są przyzwyczajeni do studentów i chętniejsi do uczenia, a inni mówią, że w szpitalu w małym mieście są znowu zafascynowani tym, że przyszedł student, nie są zmęczeni praktykantami i poświęcają więcej uwagi. Więc chyba nie ma reguły. Ja z wygody wybrałam szpital w moim mieście, aczkolwiek praktykantów było dużo i nie wszystkie pielęgniarki chciały nas czegoś nauczyć.

Niektórzy zastanawiają się po co na lekarskim praktyka pielęgniarska uwzględniająca ścielenie łóżek czy toaletę chorego – po to aby nabrać pokory i szacunku do pielęgniarek. Studenci medycyny bardzo często mają o sobie zbyt wysokie mniemanie i przyjrzenie się ciężkiej pracy pielęgniarki pozwala nabrać do siebie dystansu i w przyszłości nauczyć się traktowania wszelakiego personelu medycznego z szacunkiem.

Jakie zajęcia spotkały mnie na Oddziale Wewnętrznym? Pobieranie krwi i rozdzielanie do probówek, robienie zastrzyków domięśniowych, robienie zastrzyków z insuliny, robienie cukrów, mierzenie ciśnienia, napełnianie strzykawek, wyciąganie wenflonów, robienie ekg, mycie pacjentów, karmienie pacjentów, ścielenie łóżek, roznoszenie śniadań i obiadów, zanoszenie badań do laboratorium, zawożenie pacjentów na USG, RTG, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, gastroskopię i kolonoskopię. Widziałam nakłucie jamy brzusznej i jamy opłucnowej, tomografię komputerową, badanie dopplerowskie żył nogi, prześwietlenie stopy, ramienia i kilka USG jamy brzusznej oraz zakładanie męskiego cewnika.

Na chirurgii natomiast doszłam do perfekcji w mierzeniu ciśnienia i obsługiwaniu kroplówek – głównie podpinaniu i odpinaniu. Było także mierzenie temperatury, robienie cukrów, , wyciąganie wenflonów, pobieranie krwi i rozdzielanie do probówek, zanoszenie badań do laboratorium, ścielenie łóżek, zawożenie pacjentów na USG, RTG, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, gastroskopię i kolonoskopię, zwożenie pacjentów i odbieranie z bloku operacyjnego. Widziałam także gastroskopię, kolonoskopię, operację usunięcia tarczycy, operację usunięcia odbytnicy i operację usunięcia żołądka.

Bardziej podobało mi się na chirurgii, ponieważ pacjenci byli dużo bardziej kontaktowi, rozmawiali, sami chodzili, z dnia na dzień można było zaobserwować poprawę stanu ich zdrowia. Zmieniali się także – przychodzili na kilka dni i wychodzili, po czym przychodzili następni. Natomiast oddział internistyczny również miał swoje plusy – ponieważ tam nauczyłam się pobierania krwi, robienia zastrzyków.

Praktyki były wspaniałe i zgadzam się, że jest to nagroda za cały rok ciężkiej pracy. W dodatku po raz pierwszy mamy kontakt z medycyną i dociera do nas, po co się uczymy, że faktycznie studiujemy medycynę (o czym na pierwszym i drugim roku bardzo często zapominamy). Przesiąkłam klimatem szpitala, utwierdziłam się w przekonaniu, że to jest to, co chcę robić i że chcę tam pracować. Nabrałam także ogromnego szacunku do pracy pielęgniarek – nie traktowałam ich nigdy jako niższy personel, ale teraz zdaję sobie sprawę z tego jaką ciężką pracę wykonują. Praktyki w szpitalu oczywiście troszkę męczyły, ale dodawały też energii i motywacji do nauki. Już nie mogę doczekać się praktyk po drugim roku, pogotowie i przychodnia będzie znowu nowym i ciekawym doświadczeniem.